Selliseid luuletusi, mis mind köitsid, sattus lugeda aeg-ajalt ikka mõned. Teadsin erinevaid luulevorme, rütmi, paralleele, erinevaid riimimise võimalusi. Veel meeldis teada saada luuletajate elulugusid. Põnevaid seiku ja nende tavaliste päevade kohta. Huvi pakkusid vanad luuletused-ajad, kaheksas-üheksas, kaheteistkümnes ja seitsmeteistkümnes sajand. Luuletustes ma ei kahelnud. Oma kahekümnendate aluks oli ka mul pea kümme luuletust. Siis ei kirjutanud enam midagi, võimalik et üle kahekümne aasta. Olin olnud ka huvitatud, miks keegi kirjutas, kui sattusin kuskilt lugema, et keegi luuletas endas selgusele jõudmiseks, see oli meelde jäänud.
Toad olid mul korteris läbikäidavad, keskmises toas seisis ainult riidekapp, ka kardinaid aknal ei kasutanud. Lamasin tagatoas madratsil ja püüdsin meenutada viimati hetke, tunnet, mida ma endas hästi tundnud olin ja seda hetke, mis praegu tabada. Võis olla september, öös oli veel veidi aimata suvist hõngu ja aknad olid paotatud. Terve päeva olin sõna otsinud ja paarilist, et alustada. Riimi sai üks sõnapaar, eelviimases ja viimases reas. Meeleolu sai kurblik aga petta ei tahtnud, ja nii kirjutasin korrates ühe sõnaerinevusega veel teise luuletuse. Mõtiskluses sai sellest siiski luuletuse teine salm. Luuletuse panin nööpnõelaga seinale keskmises toas riidekapi vastas, kile alla, et tuulepuhang seda maha ei saaks.
Öösel ärgates läbisin veel korra keskmist tuba ja uksel märkasin helendavat kollast laiku seinal, vaatasin seda arusaamatuses ja siis taipasin – tänavalatern, kaugemal, valgustas kilet luuletusel, mis nõnda helendas.
སྙན་ངག་ཅིག
ངས་ཏག་ཏག་སྐབས་ཤིག་ལ་འདི་ལྟ་བུའི་སྙན་ངག་གིས་ངའི་ཡིད་དབང་བཀུག་པ་ཡིན། ངས་སྙན་ངག་གི་རྣམ་པ་མི་འདྲ་བ་དང་། དབྱངས་རྟ། འདྲ་མཚུངས་རང་བཞིན། རིགས་མི་འདྲ་བའི་དབྱངས་རྟ་བཅས་ཤེས་ཀྱི་ཡོད། ང་ཡང་སྙན་ངག་པའི་རྣམ་ཐར་ལ་རྒྱུས་ལོན་བྱེད་རྒྱུར་དགའ། མི་སེམས་འགུལ་བའི་བྱ་བ་དང་ཁོ་ཚོའི་སྤྱིར་བཏང་གི་འཚོ་བའི སྤྲོ་སྣང་ལྡན་པ་ནི་སྙན་ངག་རྙིང་པ་སྟེ་དུས་རབས་བརྒྱད་པ་དང་། བཅུ་གཉིས་པ། བཅུ་བདུན་པ་བཅས་རེད། ང་སྙན་ངག་དེ་དག་ལ་དོགས་སྣང་ཅི་ཡང་མེད། ལོ་ཉི་ཤུ་ལྷག་ཙམ་གྱི་དུས་འགོར་ང་ལ་ད་དུང་སྙན་ངག་བཅུ་ཙམ་ཡོད། དེ་ལྟར་བྱས་ན་ངས་ཅི་ཡང་མི་འབྲི། ཕལ་ཆེར་ལོ་ཉི་ཤུ་ལྷག་ཙམ་སོང་ཡོད། ངས་ད་དུང་མི་ཞིག་གིས་ཅིའི་ཕྱིར་རྩོམ་ཡིག་འབྲི་བར་སྤྲོ་བ་ཆེན་པོ་སྐྱེས་བྱུང་། སྐབས་དེར་ངས་ཏག་ཏག་ས་ཆ་ག་གེ་མོ་ཞིག་ལ་མི་ཞིག་གིས་སྙན་ངག་ཅིག་བྲིས་ནས་གསལ་པོར་ཤེས་པའི་སྐབས་སུ་ངས་ཡིད་ལ་དྲན་བྱུང་།
ངའི་ཁང་བའི་ནང་གི་ཁང་བ་ཚང་མ་འགྲོ་འོང་བྱེད་ཆོག་ལ། བར་ཁང་ནང་དུ་ལྭ་བའི་སྒམ་གཅིག་མ་གཏོགས་མེད། སྒེའུ་ཁུང་སྟེང་དུ་ཡང་ཁྲ་ཡོལ་བཀོལ་སྤྱོད་བྱས་མེད། ངས་ལྟག་རྒྱབ་ཀྱི་ཁང་པའི་ཉལ་ཁྲིའི་སྟེང་དུ་ཉལ་ནས་ཆེས་མཐའ་མཇུག་གི་སྐད་ཅིག་མ་དེ་ཡིད་ལ་འཛིན་གང་ཐུབ་བྱས། ངའི་སེམས་སུ་ཚོར་སྣང་ཧ་ཅང་བཟང་། ད་ལྟ་འཛིན་བཟུང་བྱེད་པའི་དུས་སྐབས་ཤིག་རེད། ཕལ་ཆེར་ཟླ་བ་དགུ་པ་ཡིན་སྲིད། མཚན་མོར་ད་དུང་དབྱར་ཁའི་དུས་ཚོད་ཡོད་པ་དང་སྒེའུ་ཁུང་སྟེང་དུ་བཞག་ཡོད། ཉིན་གང་བོར་ངས་ཁྱོ་ཤུག་གཉིས་བཙལ་ནས་མགོ་བརྩམས་པ་ཡིན། མཐའ་མཇུག་གི་ཨང་གཉིས་པ་དང་མཐའ་མཇུག་གི་ཐིག་རིས་ཁྲོད་དུ་ཡི་གེ་ཆ་གཅིག་ཡོད། སེམས་ཁམས་ཧ་ཅང་ཡིད་སྐྱོ་བ་ཞིག་ཏུ་གྱུར་མོད། འོན་ཀྱང་ངས་གཡོ་ལས་བྱེད་འདོད་མེད་པས། ངས་ཡང་བསྐྱར་སྙན་ངག་ཅིག་བྲིས་པ་ཡིན། འོན་ཀྱང་བསམ་གཞིགས་བྱེད་སྐབས་དེ་ནི་སྙན་ངག་འདིའི་སྙན་ངག་གི་སྙན་ཚིག་གཉིས་པར་གྱུར། ངས་སྙན་ངག་དེ་ལྭ་བའི་སྒམ་གྱི་ཁ་གཏད་ཀྱི་ཁང་བའི་དཀྱིལ་གྱི་གྱང་ངོས་སུ་བཞག་ནས་གློག་བརྙན་གྱི་འོག་ཏུ་བཞག་ནས་རླུང་གིས་མི་འབུད་པར་བྱས། ང་དགོང་མོ་གཉིད་ལས་སད་དུས་ཡང་བསྐྱར་བར་ཁང་བརྒྱུད་དེ། སྒོ་ཁ་ནས་གྱང་ངོས་སུ་འོད་ཆེམ་ཆེམ་དུ་འཕྲོ་བའི་དུས་ཚོད་སེར་པོ་ཞིག་ཡོད་པ་མཐོང་། ངས་མགོ་འཐོམ་པའི་ངང་ནས་བལྟས་པ་ཡིན།
A poem
I happened to read such poems that attracted me from time to time. I knew different forms of poetry, rhythm, parallels, different kinds of rhyming. I also liked learning about the poets' biographies. About exciting things and their ordinary days. Of interest were the old poems-times, the eighth-ninth, twelfth and seventeenth centuries. I had no doubts about the poems. At the beginning of my twenties, I also had about ten poems. Then I don't write anything anymore, possibly for more than twenty years. I was also interested in why someone wrote, when I happened to read somewhere that someone wrote a poem to find clarity, I remembered it.
The rooms in my apartment were passable, only a wardrobe was in the middle room, and curtains were not used on the window either. I lay on the mattress in the back room and tried to remember the last moment, the feeling I had felt well inside me and the moment to capture now. It might have been September, there was still a hint of summer in the night and the windows were boarded up. All day I had been looking for a couple to start. One pair of words rhymed, in the penultimate and last line. The mood became sad, but I didn't want to cheat, and so I wrote another poem with one word difference. In reflection, however, it became the second verse of the poem. I put the poem with a pin on the wall in the middle room opposite the wardrobe, under the film so that the wind wouldn't blow it off.
When I woke up at night, I went through the middle room one more time and at the door I noticed a glowing yellow time on the wall, I looked at it in confusion and then I realized - the street lamp, in the distance, illuminated the film on the poem, which glowed like.
나는 때때로 나를 매료시키는 그런 시를 읽었습니다. 나는 다양한 형태의 시, 리듬, 병렬, 다양한 운율을 알고 있었습니다. 나는 또한 시인의 전기에 대해 배우는 것을 좋아했습니다. 흥미진진한 것들과 그들의 평범한 나날들에 대해. 흥미로운 것은 8-9세기, 12세기, 17세기의 오래된 시 시대였습니다. 나는 시에 대해 의심의 여지가 없었다. 저도 20대 초반에는 열 편 정도의 시를 읊었습니다. 그런 다음 나는 더 이상 아무 것도 쓰지 않습니다. 아마도 20년 이상 동안일 것입니다. 나는 누군가가 왜 글을 썼는지에 대해서도 관심이 있었는데, 누군가가 명확성을 찾기 위해 시를 썼다는 것을 어디선가 우연히 읽었을 때, 나는 그것을 기억했다.
내 아파트의 방은 무난했고 중간 방에는 옷장 만 있었고 창문에는 커튼도 사용하지 않았습니다. 나는 뒷방에 있는 매트리스에 누워 마지막 순간, 내 안에서 잘 느꼈던 느낌, 그리고 지금 포착해야 할 순간을 기억하려고
애썼다. 9월이었나 밤에는 여전히 여름의 기미가 있었고 창문은 판자로 막혀 있었다. 하루 종일 나는 시작할 부부를 찾고 있었다. 두 번째 줄과 마지막 줄에서 한 쌍의 단어가 운율이 맞았습니다. 분위기가 슬펐지만 속이고 싶지 않아서 한 단어 차이로 다른 시를 썼다. 그러나 생각해보면 그것은 시의 두 번째 구절이 되었다. 나는 바람에 날아가지 않도록 필름 아래 옷장 맞은 편 중간 방 벽에 핀으로시를 붙였습니다.
밤에 눈을 떴을 때 중간 방을 한 번 더 지나서 문에서 벽에 빛나는 노란색 시간을 발견하고 혼란스럽게 바라보았고 그제서야 깨달았습니다. 빛을 발하는시의 영화.
我時不時地讀到這樣吸引我的詩。 我知道不同形式的詩歌、節奏、平行句、不同種類的押韻。 我也喜歡了解詩人的傳記。 關於激動人心的事情和他們平凡的日子。 有趣的是古老的詩歌時代，即八九、十二和十七世紀。 我對這些詩沒有懷疑。 二十多歲的時候，我也有十來首詩。 然後我再也不寫東西了，可能二十多年了。 我也對為什麼有人寫作很感興趣，當我偶然在某處讀到有人寫了一首詩來尋找清晰度時，我就記住了。
我公寓的房間還過得去，中間房間只有一個衣櫃，窗戶也沒有拉窗簾。 我躺在後面房間的床墊上，努力回憶最後一刻，我內心感覺良好的感覺，以及現在要捕捉的時刻。 可能是九月，夜裡還有一絲夏天的氣息，窗戶都用木板封死了。 一整天，我一直在尋找一對夫婦開始。 在倒數第二行和最後一行中，一對單詞押韻。 心情變得憂傷，但又不想作弊，又寫了一個字差的詩。 然而，經過深思熟慮，它變成了這首詩的第二節。 我把這首詩用別針釘在衣櫃對面的中間房間的牆上，在電影下面，這樣風就不會把它吹走。
夜裡醒來，又穿過中間的房間，到了門口，看到牆上有一個發著黃光的時間，疑惑地看了看，才發現——遠處的路燈亮著 電影上的詩，它閃閃發光的樣子。
